Bijna negen jaar geleden kreeg ik een relatie met een zeiler. Natuurlijk is hij het grootste cadeau in mijn leven. Maar dat hij zeilt, is voor mij een enorm extra geschenk. De eerste keer dat we twee weken weg zouden gaan met de boot, had ik twee routes bedacht die ik met hem wilde bespreken. De ene leidde ons van Brouwershaven naar Antwerpen, de andere ging over zee naar Oostende en binnendoor terug. Met natuurlijk allemaal leuke havens om onderweg aan te doen.

Hij keek me verbijsterd aan toen ik mijn plannen voorlegde. Omdat hij ‘nee’ zeggen heel lastig vindt en me al helemaal niet teleur wil stellen, kwam hij niet uit zijn woorden. Na een tijdje zei hij voorzichtig ‘maar dat kan helemaal niet, dat gaat niet met zeilen’. Ik keek hem net zo verbijsterd aan als hij mij. Toen hij begon over windstille dagen, zei ik ‘maar dan doen we dat stuk toch op de motor?’. Hij zei niets meer en ik nam dus aan dat dat kon.

Maar al voor we wegvoeren, begreep ik het. Je bent met zeilen niet alleen afhankelijk van de wind. Er zijn nogal wat factoren waar je geen invloed op hebt. Helemaal geen enkele invloed. Je moet het gewoon doen met de getijden, de stroming en de wind.

De wind en het water bepalen waar je wel en niet komt, en hoe snel. Ik begreep ineens het spreekwoord ‘gaan waar de wind je brengt’. Ik was dat niet zo gewend. ‘Leg je er niet bij neer’, zei mijn moeder als iets niet makkelijk ging, ‘als het niet linksom lukt, dan rechtsom’. En dat had ik mijn hele leven gedaan. Als Plan A niet werkte, bedacht ik Plan B om mijn doel te bereiken.

Het zeilen heeft mij een grote levensles gegeven. Want zeilen is net als het leven. Als je alles waar je geen invloed op hebt ‘gewoon’ accepteert, en als je respecteert wat om je heen gebeurt, dan kun je meebewegen. En dan besef je dat je geen controle kunt hebben over je leven en wat er gebeurt. Het is zinloos en zonde is van je tijd om controle te willen hebben.

In mijn praktijk help ik vrouwen die negatieve gevolgen ondervinden van hun gebrek aan zelfvertrouwen. Hoe ik dat doe? Dat begrijp je als je dit verhaaltje over mijn konijn en mijn hond leest.

Toen wij onze hond Zeus adopteerden, hadden we Beer al, ons geweldige konijn. Vanaf het moment dat hij aankwam, ging Zeus steeds naar het konijn toe en stond dan kwispelend voor hem. De kinderen dachten dat hij hem leuk vond maar ik wist wel beter. Zeus had door de Spaanse bergen gezworven en duidelijk zelf zijn eten gejaagd. Onze Beer was voor hem gewoon een lekker maaltje.

Na een fors aantal weken stond Zeus weer voor Beer. Zeus keek naar beneden en Beer keek naar boven. Ineens strekte Beer alle vier zijn poten en was hij vrijwel even groot als Zeus. Ze keken elkaar een tijd recht in de ogen. Toen liep Zeus weg.

Daarna was alles anders. Beer was geen prooidier meer. Zeus en Beer waren gelijkwaardig. Ze waren vriendjes en lagen en sliepen naast elkaar. Toen het konijn in zijn laatste dagen was, week Zeus niet van zijn zijde.

Wat ik met Beer heb gedaan, is eigenlijk niet anders dan wat ik doe met de vrouwen in mijn praktijk die zich twijfelend opstellen. Ze houden op met prooidier zijn en gaan zich zo zelfverzekerd opstellen dat ze hun baas, hun partner, hun vrienden of wie ze dan ook maar tegenover zich hebben, recht in de ogen kunnen kijken. Gelijkwaardig.

En dat levert een langer en gelukkiger leven op. Net als dat van Beer.

Nadat mijn website online was, viel heel snel het eerste mailtje in mijn mailbox. De vraag was of ik dacht dat ik iets zou kunnen betekenen voor die persoon. We spraken af om tijdens een boswandeling het kennismakingsgesprek te voeren. Al vrij snel was mijn indruk dat deze cliënt op tijd was met het signaleren van de problemen en heel goed zichzelf zou kunnen helpen. Dat is, als het kan natuurlijk, altijd de beste oplossing. Het geeft iemand zoveel zelfvertrouwen en kracht als deze zichzelf weer op de rit krijgt! Maar het is ook altijd spannend om iemand zo’n advies te geven, want ik vraag me dan natuurlijk af of ik de situatie niet onderschat, of het wel verantwoord is. Iemand komt tenslotte niet voor niks naar me toe. Maar na dat benoemd te hebben, en na te hebben besproken hoe deze mens zichzelf zou kunnen helpen, was ik blij met mijn advies. We hebben nog een paar keer contact gehad en het klopte, hij was op tijd en kon het zelf! En zo kwam ik na vier jaar weer terug in mijn praktijk als therapeut. Een betere eerste keer had ik niet kunnen hebben. Wil jij weten of ik jou ook kan helpen? Mail, bel of whatsapp me!